به گزارش پایگاه خبری تحلیلی ایران زمین، باربادوس حذف الیزابت دوم را که ملکه باربادوس و 15 قلمرو دیگر از جمله بریتانیا، استرالیا، کانادا و جامائیکا است، به عنوان نشانه ای از اعتماد به نفس و راهی برای درهم شکستن روابط با شیاطین تاریخ استعماری خود، انتخاب می کند.

به نقل از رویترز، پروفسور سر هیلاری بکلز، مورخ باربادوس، می گوید: «این پایان داستان استثمار استعماری ذهن و بدن است. این یک لحظه تاریخی برای باربادوس، کارائیب و همه جوامع پسااستعماری می باشد.» 

بکلز، معاون دانشگاه هند غربی، گفت: «مردم این جزیره، نه تنها برای آزادی و عدالت، بلکه برای رهاسازی خود از ظلم امپراتوری استعماری انگلیس مبارزه کرده‌اند.»

تولد جمهوری، 55 سال از روزی که باربادوس اعلام استقلال کرد، سرانجام تقریباً تمام پیوندهای استعماری را که این جزیره کوچک را از زمانی که یک کشتی انگلیسی در سال 1625 ادعای مالکیت آن را برای پادشاه جیمز اول ادعا کرد، به انگلیس متصل نگه داشته است، از بین می برد.

همچنین ممکن است منادی تلاش گسترده‌تری از سوی دیگر مستعمره‌های سابق برای قطع روابط با سلطنت بریتانیا در آستانه پایان سلطنت تقریباً ۷۰ ساله الیزابت و الحاق آینده چارلز باشد، که در جشن‌های جمهوری‌خواهان در بریج تاون شرکت خواهد کرد.

اقدام باربادوس اولین بار در طول 30 سال گذشته است که ملکه انگلیس را از ریاست دولت برکنار می کند. جزیره موریس، جزیره ای در اقیانوس هند، خود را جمهوری اعلام کرد اما در گروه کشورهای مشترک المنافع، گروهی از مستعمرات سابق بریتانیا که جمعیتی 2.5 میلیارد نفری دارد، باقی ماند. 

کاخ باکینگهام در این خصوص گفت، این موضوع مربوط به مردم باربادوس است.

شکر و بردگان

یورش برده داران اسپانیایی به این جزیره که در ابتدا با موجی از مهاجران سالادوئید-بارانکوئید و کالیناگو پر شده بود، موجب فرار سکنه و به اسارت گرفته شدن اکثر آن ها شد. بنابراین زمانی که انگلیسی ها برای اولین بار وارد باربادوس شدند خالی از سکنه بود.

انگلیسی‌ها در ابتدا از خدمتکاران سفیدپوست بریتانیایی برای کار در مزارع تنباکو، پنبه و شکر استفاده می‌کردند؛ اما باربادوس طی چند دهه به اولین جامعه برده‌داری واقعاً سودآور انگلستان تبدیل شد.

باربادوس بین سال‌های 1627 و 1833، 600000 آفریقایی برده را پذیرفت که در مزارع شکر کار می‌کردند و برای صاحبان انگلیسی ثروت به دست می‌آوردند.

ریچارد درایتون، استاد تاریخ امپراتوری و جهانی در کالج کینگز لندن که در کودکی در باربادوس زندگی می‌کرد، می‌گوید: «باربادوس تحت قوانین استعماری انگلیس به آزمایشگاهی برای جوامع مزرعه داری در منطقه کارائیب تبدیل شد. این آزمایشگاه سپس تبدیل به آزمایشگاهی برای جامعه برده‌داری می‌شود که پس از آن به جامائیکا و کارولینا و جورجیا صادر شد.»

بیش از 10 میلیون آفریقایی بین قرن های 15 و 19 توسط کشورهای اروپایی به بردگی کشیده شدند. کسانی که از این سفر اغلب وحشیانه جان سالم به در بردند، در نهایت در مزارع برده داران مشغول به کار شدند.

در حالی که سرانجام در سال 1838 آزادی کامل به بردگان اعطا شد، صاحبان مزارع قدرت اقتصادی و سیاسی قابل توجهی را تا قرن بیستم حفظ کردند. این جزیره در سال 1966 به استقلال کامل دست یافت.

دانه های جمهوری

شاهزاده چارلز، وارث 73 ساله تاج و تخت بریتانیا، برای مراسم عزل مادر 95 ساله خود از ریاست دولت به باربادوس سفر خواهد کرد.

باربادوس یک جمهوری در داخل کشورهای مشترک المنافع باقی خواهد ماند، گروهی متشکل از 54 کشور در سراسر آفریقا، آسیا، آمریکا، اروپا و اقیانوس آرام که همیشه یک اولویت برای الیزابت، که ریاست آن را بر عهده دارد، بوده است.

به گفته درایتون، اگرچه نام آن به سادگی باربادوس باقی خواهد ماند، اما حذف ملکه ممکن است بذر جمهوری خواهی را بیشتر در سراسر کارائیب بکارد.

درایتون، که به صحبت از جمهوری در جامائیکا و سنت وینسنت و گرنادین اشاره کرد، گفت: «این عواقبی به ویژه در کارائیب انگلیسی زبان خواهد داشت. ملکه روابط شخصی گسترده ای با بسیاری از این کشورها داشته است و تعهد خود را به دیدگاه مشترک المنافع که از امپراتوری دهه 1940 و 1950 به ارث برده است، نشان داده است، بنابراین من فکر می کنم که پس از درگذشت ملکه، برخی از این اقدامات در مناطقی مانند کانادا و استرالیا ضروری تر می شوند.»

ملکه بازدیدهای زیادی از باربادوس داشته و به گفته کاخ باکینگهام، "رابطه منحصر به فردی با این جزیره، شرقی ترین جزایر کارائیب" داشته است.

جمهوری باربادوس در مراسمی که اواخر عصر روز دوشنبه، 29 نوامبر در میدان قهرمانان ملی در بریج تاون آغاز می شود، اعلام خواهد شد.

میا موتلی، نخست وزیر، در سخنرانی سال 2020 برای فرماندار ساندرا میسون، که پس از انتخاب شدن به عنوان رئیس جمهور جایگزین الیزابت به عنوان رئیس ایالت باربادوس خواهد شد، گفت: «زمان آن فرا رسیده است که گذشته استعماری خود را به طور کامل پشت سر بگذاریم. این بیانیه نهایی اعتماد به این است که چه کسی هستیم و چه چیزی می توانیم به دست آوریم.»

منبع: www.reuters.com