به گزارش پایگاه خبری و تحلیلی ایران زمین، دانشمندان اعلام کرده‌اند که شاید بتوان در آینده عضو از دست رفته را بهبود داد آن هم با رشد دادن مجدد آن عضو!

یک گروه از محققان بر اساس یک مطالعه تازه که بر روی سمندر مکزیکی (axolotl) (یک گونه سمندر آبزی) انجام شد اعلام کردند که انسان ممکن است قادر به رشد دادن یک عضو دیگر در بدن خود باشد و ما در حال حاضر "پتانسیل استفاده نشده" برای انجام این کار را داریم.

در طی این آزمایش تفاوت در امضای مولکولی مرتبط با بازسازی و احیای اندام در سمندرها، یک قدم به کشف رمز و راز بازسازی اندام در این موجودات نزدیک شده‌اند. این مطالعه همچنین چگونگی بازسازی اندام در موش‌ها را نیز نشان می‌دهد.

وقتی پستانداران آسیب می‌بینند، به طور معمول در محل آسیب جای زخم ایجاد می‌شود. از آنجا که این زخم به یک مانع فیزیکی برای بازسازی تبدیل می‌شود، تیم محققان به سرپرستی " جیمز گادوین" بر روی یادگیری اینکه چرا بدن سمندر مکزیکی مانند پستانداران زخم نمی‌شود، تمرکز کردند.

تفاوت کلیدی در این امر مربوط به یک سلول ایمنی‌شناختی است که به عنوان یک ماکروفاژ شناخته می‌شود و با این دانش، پتانسیل کاربردهای انسانی بازیابی اندام بیش از هر زمان دیگری نزدیک است.

جیمز گادوین محقق و نویسنده اصلی این تحقیق از آزمایشگاه بیولوژیکی "جزیره مونت دزرت"(MDI) گفت: تحقیقات ما نشان می‌دهد که انسان از توانایی بالقوه استفاده نشده برای بازسازی اندام برخوردار است.

اگر رمز و رازهای مربوط به بازسازی اندام را در سمندرهای مکزیکی دریابیم و آن را روی پستاندارانی مانند موش تطبیق دهیم، در این صورت بسیار نزدیک خواهیم بود که به افرادی که اندام خود را از دست داده‌اند گزینه دیگری غیر از پروتزها ارائه دهیم.

وی افزود: اگر بتوانیم مسئله ایجاد زخم را حل کنیم، ممکن است بتوانیم پتانسیل احیای نهفته خود را آزاد کنیم. سمندرهای مکزیکی زخم ایجاد نمی‌کنند و این همان چیزی است که به آنها اجازه می‌دهد بازیابی اندام انجام شود. اما هنگامی که یک زخم ایجاد شود، بازیابی دیگر ممکن نخواهد بود.

اگر بتوانیم از ایجاد زخم در انسان جلوگیری کنیم، می‌توانیم کیفیت زندگی بسیاری از افراد را افزایش دهیم.

"گادوین" در تحقیقات اخیر خود، ماکروفاژهای(نوعی سلول ایمنی) موجود در سمندرهای مکزیکی را با سلول‌های مشابه در موش‌ها مقایسه کرد و هدف وی یافتن کیفیتی است که سمندر مکزیکی از آن برخوردار است و باعث تقویت توانایی‌های بازسازی در آن می‌شود.

وجود سلول های ماکروفاژ در توانایی بازسازی سمندرهای مکزیکی مهم است. وقتی سطح این ماکروفاژها کم بود، سمندرهای مکزیکی به جای اعضای بدن جدید، درست مثل پستانداران یک زخم ایجاد می کنند. گادوین می گوید: ما در حال نزدیک شدن به درک چگونگی آماده‌سازی ماکروفاژهای سمندرهای مکزیکی برای بازسازی هستیم که این امر، ما را به این توانایی نزدیک می‌کند که بتوانیم بازسازی را در انسان کشف کنیم. به عنوان مثال، من تصور می‌کنم که بتوان از یک هیدروژل موضعی در محل زخم استفاده کرد که باعث تغییر رفتار ماکروفاژهای انسان شود تا بیشتر شبیه سمندرهای مکزیکی باشد.

سمندر مکزیکی یا اکسولوتل (نام علمی: Ambystoma mexicanum)، جانوری دوزیست است که به ماهی راه‌روندهٔ مکزیکی نیز معروف است. سمندر مکزیکی کاملاً وابسته به آب است. این جانور می‌تواند قسمت‌های آسیب‌دیده بدنش را احیا کند یا در صورت قطع شدن آن اعضاء دوباره آن را اضافه کند.  اکثر سمندرها توانایی‌های بازسازی اندام را دارند، اما سمندر مکزیکی می‌تواند تقریباً همه قسمت‌های بدن خود از جمله قلب، ریه‌ها، فک، اندام بیرونی، نخاع، تخمدان‌ها، دم، پوست و موارد دیگر را بازسازی کند. این موجود حتی می‌تواند مغز خود را نیز بازسازی کند!

پستانداران نیز در در مراحل جنینی یا نوزادی نیز می‌توانند اندام خود را بازیابی کنند. به عنوان مثال، نوزاد انسان می‌تواند نوک انگشتان خود را بازسازی کند و همچنین می‌تواند بافت قلب خود را بازسازی کند که به این معنی است که بزرگسالان نیز ممکن است این کد مهم ژنتیکی را برای بازسازی در خود حفظ کرده باشند.

با انجام مطالعات روی ماکروفاژهای سمندرهای مکزیکی و بررسی اینکه چگونه می‌توانیم آن را در انسان تقلید کنیم می‌توان انتظار داشت که انسان بجای ایجاد یک زخم دائمی، بافت‌ها و اندام‌های از دست رفته خود را در اثر آسیب یا بیماری را دوباره رشد دهد.