به گزارش پایگاه خبری تحلیلی ایران زمین به نقل از دکتر عباس رشاد، امام حسین (ع) پس از ملاقات با حر ابن یزید ریاحی، یکی از فرماندهان لشکر یزید، در خطابه ای، انگیزه قیام خود را با استناد به سخنان پیامبر اکرم(ص)،  چنین بیان می فرمایند: «ای مردم! رسول خدا (ص) فرمود: هر کسی که فرمانروای ستمگری را ببیند که حرام خدا را حلال کرده و پیمان خدا را نقض کرده، با سنت رسول خدا(ص) مخالفت کرده، با بندگان خدا، با گناه و دشمنی، رفتار می کند، ولی (در مقابل چنین فرمانروای ستمگری) با کردار و گفتار خود، ایستادگی نکند، بر خداوند شایسته است که او را هم در جایگاه عذاب آن فرمانروای ستمگر قرار دهد. هان ای مردم! بدانید که اینان (یزید و همراهانش) تن به اطاعت از شیطان داده‌اند و اطاعت خداوند را ترک کرده اند، و فساد را (در میان جامعه) ترویج نموده اند و حدود الهی را تعطیل کرده اند، به بیت المال دست اندازی کرده‌اند، و حرام خدا را حلال، و حلال خدا را حرام کرده اند و من، شایسته ترین فرد (برای اجرای سنت پیامبر(ص) هستم!»  (طبری، تاریخ الامم و الملوک،  جلد ۴، صفحه ۳۰۴)

امام حسین علیه السلام، در ضمن یکی دیگر از خطابه هایشان،  میفرمایند: «به خدا سوگند! مانند شخص ذلیل، دست بیعت به شما (پیروان یزید) نمیدهم، و مانند بردگان فرار نمیکنم و همانند آنها، اقرار (به مشروعیت حکومت یزید) نمیکنم» (طبری تاریخ الامم و الملوک، ج۴، صفحه ۳۲۳).

امام حسین علیه السلام، یکی از نزدیک ترین افراد به رسول خدا(ص)، و از مخلص ترین شاگردان مکتب اسلام است. رفتار و گفتار ایشان تصویر روشنی از یک مسلمان واقعی و مصداق کاملی از توصیف قرآن کریم از مومنان حقیقی، میباشد. آنجا که میفرماید: «مردانی که هیچ تجارت و دادوستدی، آنان را از یاد خدا و برپا داشتن نماز و ادای زکات غافل نمی کند! ( همواره در یاد خدا هستند)، آنها از روزی که در آن، قلب ها و دیدگان، دگرگون میگردد، (نگران و) بیمناک هستند.»  (آیه ۳۷ سوره نور).