به گزارش پایگاه خبری تحلیلی ایران زمین ، در روابط بین الملل هر کشور مستقل و نرمالی با همه کشورها حق برقراری روابط دارد. این روابط تا آنجا پذیرفتنی است که در موضع برابر تنظیم شود. به این معنی که عقد قرارداد همکاری نه از سر فشار و تهدید یا استیصال و نه از سر زور گویی و تحکم بلکه بر پایه پیشرفت و تعمیق روابط دوستانه و سیاسی و پیشرفت اقتصادی و صنعتی منعقد شود(روابط متوازن).

جنس قراردادهای ما در دوره قاجار از نوع معتبر در روابط بین الملل نبود(روابط نا متوازن). 

پهلوی اول سعی کرد و موفق هم شد معادله روابط متوازن را پدید آورد.

پهلوی دوم در تاریخ روابط خارجی ایران با توجه به رقابت شوروی، امریکا، چین، هند، مصر، سعودی و همچنین جنگ اسراییل-اعراب در حال تبدیل روابط متوازن ایران به روابط برتر در مقابل قدرت های بزرگ بود. گام های او دستاوردهای وسیعی برای ملت ایران داشت و یکی از دلایل اجماع بیگانگان در تایید مخالفان او و سرنگونی او در کنفرانس گوادلوپ همین نکته بود. 

فرمول ساده علوم سیاسی برای حکومت اقتدارگرای شاه نبود مشروعیت مردمی+ نبود سرکوب بیرحمانه+ عدم پشتیبانی یا تایید بیگانگان= سرنگونی است. 

ایران پس از انقلاب روابط متوازن با همه؛ غیر از استکبار را مطالبه نمود. ولی نتوانست در این سیاست منتفع شود. به عنوان مثال هیچ قدرت بزرگی قرارداد متوازن استراتژیک با ایران منعقد نکرده و روابط خارجی ایران با سایرین نیز بسیار شکننده است.  اللخصوص در زمان حال ، در یکی دو دهه قبل این موضوع تا حدودی کمرنگ تر بود ولی در این زمان قضیه عوض شده و شاهد جابجایی رفتار کشورها نسبت به ایران هستیم.

در منطقه، فقط یکبار با سعودی در دوره خاتمی قراداد استراتژیک منعقد شد که در دوره احمدی نژاد خنثی شد و در دوره روحانی به فنا رفت.

در سبز باغ روابط سعودی و رییسی و چین ایران هم به سرعت با مواضع رهبر چین افشا شد و به خزان رفت. چند سال پیش، مقام معظم رهبری به منظور خروج از فشار تحریم پیشنهاد قرارداد استراتژیک با چین را داد. وزارت خارجه ماموریت اجرا داشت. این دستگاه؛ به جای تبیین سیاست لرزان چین با ایران ایدئولوژیک که با امریکا منازعه می کند و چین در چنین نزاعی متحد استراتژیک ایران نمی شود، به گفت و گوی اولیه با چین پرداخت و پیش نویس اولیه آماده شد. چین پذیرفت. ولی ملت ایران نمی داند چه چیزی را؟!! هر چه بود آنقدر بی بها بود که با یک سفر رهبر چین به سعودی، آن قرارداد استراتژیک حتی نتوانست به تمامیت ارضی ایران احترام گذارد چه رسد به تمنای پیشرفت اقتصادی ایران!؟؟

هنوز مشخص نیست دقیقا این قرارداد که وزارت امور خارجه در آن زمان منعقد کرد از چه مفادی برخوردار بود و  مردم ایران به شدت از ان هراس داشتند ، و مدام آن را با ترکمانچای و ترکمنستان مقایسه می کردند ، دو قراردادی که در تاریخ قاجار کاملا شناخته شده بودند ، چیزی که از این قرارداد بسیار واضح بود مدت اعتبار آن بود که از قرار معلوم 25 ساله است.

دانش روابط بین الملل محتوای چنین قراردادهایی را متوازن نمی داند. چون زیر تحریم و استیصال تهیه شده. ضمن اینکه شما یک بازیگر نرمال نیستید تا اگر چین نشد با کره جنوبی، اگر نه با ژاپن، اگر نه با فرانسه و ... رابطه استراتژیک برقرار کنید. ایران الان در رابطه با سعودی و حتی عراق و ترکیه نمی تواند رابطه استراتژیک برقرار کند. وانگهی موج سراسری اعتراضات در ایران و نارضایتی های بالا سبب دامن زدن به انزوای جهانی ایران شده است. 

پیش بینی می شود وضعیت کرسی های ایران در مجامع جهانی به شیوه دومینو وار تعلیق شود. همچنین نمایندگی های سیاسی به سطح کاردار کاهش یابند و جمع کثیری از دیپلمات ها به کشور باز گردند. این چرخه به رایزنی های فرهنگی، نمایندگی های صدا و سیما و ... نیز سرایت خواهد کرد. بنابراین در سایه چنین تحریمی؛ محتمل با درجه بالاست که در عقد قرارداد با قدرت های جهانی مانند چین و روسیه خواسته های آنها به ایران تحمیل شود. 

چینی ها در هنگام انزوای یک کشور در رابطه با آن کشور بسیار بیرحمند. این یک موضوع کاملا واضح است و هر دیپلمات بلند پایه ای با مطالعه تاریخ سیاسی معاصر این کشور کاملا این موضوع را متوجه خواهد شد.

توسل به پهبادهای ایران نشان از ضعف عمیق نظامی روسیه و طراحی زیرکانه نظم پس از جنگ از سوی مخالفان روسیه دارد. لذا همکاری ما در حالت خوش بینانه، درماندگی در روابط با پیروز جنگ خواهد بود. انتساب های پیاپی طرفداری ایران از روسیه در جنگ اکراین بسیار خطرناک است.

ایران نتوانست سیاست مخالفت با توسل به زور و حل و فصل مسالمت آمیز اختلافات را پرچمداری کند. گو اینکه نفوذی ها و جاسوسان فراوان با مدیران نالایق و بی دانش متحد شده اند تا ایران را زمین گیر کنند.

خلاصه آنکه ایران در دنیا قربانی است. قربانی رفتارها و تصمیم های خودش. قربانی بی دانشی در روابط بین الملل، بد اندیشی استراتژیک و ... 

تنها چیزی که مردم ایران شاهد ان هستند در این روزها ، خبر های خوبی است که از کشورهای همسایه به گوش می رسد ، کشور هایی که تا چند دهه پیش در سیاه چادر ها و در بیابانی زندگی می کردند ولی در حال حاضر تبدیل به قطب های بزرگی در عرصه ورزش ، سیاست ، اقتصاد و ... شده اند ، چیزی که این روزها شاید با شنیدن خبرهایش فقط حسرت نداشتنش در چشم های مردم پیدا می شود.