به گزارش پایگاه خبری تحلیلی ایران زمین، در دهه سوم قرن جدید  رقابت شرکت های  تجاری در انتقال و سفر توریست ها به فضا شدت یافته است . در حالی رقابت بین این شرکت ها شدت گرفته که اجرای برنامه های توریستی آنها در سفر به فضا می تواندمخاطراتی را برای محیط زیست بهمراه داشته باشد. از جمله این شرکت ها میتوان به نام‌های ویرجین گلکتیک و بلواوریجین اشاره داشت که برنامه های ماجراجویانه خود در ارسال توریست به فضا را آغاز کرده اند.

در همین راستا جف یزوس بنیانگذار بلواوریجین در تاریخ ۲۰ ژوئیه به فضا سفر کرد و پیش از آن نیز ریچارد برانسون بنیانگذار شرکت ویرجین گلکتیک نیز همین سفر فضایی را تجربه کرده بود. پس از آن نیز بسیاری از افراد ثروتمند برای این سفر ثبت نام کردند. این در حالی است که محققان معتقدند سفر به فضا می‌تواند خطرات و پیامدهایی برای محیط زیست داشته باشد.

میتوان بیان داشت که البته بزوس موشک های خود را نسبت به مدل های دیگر دوستدار محیط زیست دانسته و آن را مناسب تر می داند. زیرا سوخت این موشک از هیدروژن و اکسیژن مایع است. اما سوخت موشک یونیتی شرکت ویرجین از سوخت جامد مبتنی بر کربن به همراه هیدروکسیل ترمینیتد پلی بوتادی ان(HTPB) و اکسید کننده مایع به همراه نیتروژن اکسید استفاده می‌شود. این سوخت ها می تواند گازهای گلخانه ای را در جو افزایش دهد.

مضاف بر این  موشک بلواوریجین پس از فراهم کردن انرژی، بخار آب آزاد می کند. اما دیگر موشک‌ها همانند فالکون اسپیس ایکس مقداری دی اکسید کربن، دوده و بخار آب از خود به جای می گذارند. آلودگی تولید شده توسط این آلاینده ها می تواند حدود ۲ تا ۳ سال در این لایه استراتوسفر و مزوسفر باقی بماند.

از جمله پیامدهای خطیر اقدامات صورت گرفته توسط این شرکت ها گاز دی اکسید کربن و دوده هایی که هنگام پرتاب و فرود به جو از تبدیل نیتروژن پایدار هوا به اکسید نیتروژن به وجود می آید می تواند اثر زیادی بر روی جو زمین داشته باشد. این گازها می تواند پس از قرارگیری درون جو زمین باعث گرم شدن کره زمین شده و جو زمین را نیز سردتر کند.

در نتیجه فعل وانفعالات شیمیایی صورت گرفته منجر به از بین رفتن لایه اوزونرددیه و با کاهش جذب نور گرمای خورشید لایه استراتوسفر نیز سرد خواهد شد.

خاطر نشان میگردد، محققان معتقدند برای تشخیص خطرات پرتاب موشک به فضا نیاز به مدلسازی های دقیق است تا بتوان آن را اندازه گیری کرد. شرکت های توریسم فضایی مانند ویرجین گلکتیک قصد دارند سالانه ۴۰۰ پرتاب موشک به فضا انجام دهند. تولید اکسید نیتروژن موشک ها هنگام پرتاب ده برابر مقدار آن در بزرگترین نیروگاه های حرارتی در انگلستان خواهد بود.