به گزارش پایگاه خبری تحلیلی ایران زمین، بر اساس شواهد بدست آمده در سال های اخیر، رژیم غذایی می‌تواند به کاهش رشد تومورها کمک کند. یک مطالعه جدید از MIT، که دو رژیم غذایی مختلف را در موش‌ها مورد تجزیه و تحلیل قرار داد، نشان می‌دهد که این رژیم‌ها چگونه بر سلول‌های سرطانی تأثیر می‌گذارند و توضیحی برای اینکه چرا محدود کردن کالری ممکن است رشد تومور را کند کند، ارائه می‌دهد.

به نقل از سایتک دیلی، این مطالعه اثرات رژیم غذایی با کالری محدود و رژیم کتوژنیک را در موش‌های مبتلا به تومور پانکراس بررسی کرد. در حالی که هر دوی این رژیم‌ها میزان قند موجود در تومورها را کاهش می‌دهند، محققان دریافتند که تنها رژیم غذایی با کالری محدود، دسترسی به اسیدهای چرب را کاهش می‌دهد و این با کندی رشد تومور در ارتباط است.

به گفته محققان، این یافته ها بدین معنی نیست که بیماران سرطانی باید از هریک از این روش ها استفاده کنند. در عوض، آن ها معتقدند که این یافته ها مستلزم مطالعه بیشتر برای تعیین چگونگی ترکیب مداخلات غذایی با داروهای موجود یا در حال ظهور برای کمک به بیماران مبتلا به سرطان، می باشند.

متیو واندر هایدن، مدیر مؤسسه تحقیقات سرطان MIT و نویسنده ارشد این مطالعه، می‌گوید: "شواهد زیادی وجود دارد که رژیم غذایی می‌تواند بر سرعت پیشرفت سرطان تأثیر بگذارد؛ اما این یک درمان نیست. اگرچه یافته‌ها هیجان انگیز هستند، مطالعات بیشتری مورد نیاز است و بیماران باید در مورد مداخلات غذایی مناسب برای سرطان خود با پزشک خود مشورت کنند."

ایوان لین، فوق دکترای "MIT"، نویسنده اصلی این مقاله است.

مکانیسم متابولیک

واندر هایدن، که همچنین یک متخصص سرطان در موسسه سرطان دانا-فاربر است، می‌گوید که بیمارانش اغلب از او در مورد مزایای بالقوه رژیم‌های مختلف می‌پرسند؛ اما شواهد علمی کافی برای ارائه توصیه‌های قطعی وجود ندارد. بسیاری از سؤالات رژیمی که بیماران مطرح می‌کنند یا بر روی یک رژیم غذایی با کالری محدود است که مصرف کالری را بین 25 تا 50 درصد کاهش می‌دهد، یا یک رژیم کتوژنیک که کربوهیدرات کم و چربی و پروتئین بالایی دارد.

مطالعات قبلی نشان داده‌اند که رژیم غذایی با کالری محدود ممکن است، رشد تومور را در برخی زمینه‌ها کند کند و نشان داده شده است که چنین رژیمی طول عمر را در موش‌ها و بسیاری از گونه‌های حیوانی دیگر مبتلا به سرطان، افزایش می‌دهد. تعداد کمتری از مطالعات که به بررسی اثرات رژیم کتوژنیک بر سرطان پرداخته اند، نتایج غیرقطعی به دست آورده اند.

لین می‌گوید: "بسیاری از توصیه‌ها یا مدهای فرهنگی که وجود دارند، لزوماً همیشه مبنی بر حقایق دقیق علمی نیستند. به نظر می رسید فرصتی وجود دارد، به خصوص با توجه به اینکه درک ما از متابولیسم سرطان در طی 10 سال گذشته بسیار تکامل یافته است، تا بتوانیم برخی از اصول بیوشیمیایی را که آموخته ایم در روند درمان سرطان در نظر بگیریم."

سلول‌های سرطانی مقدار زیادی گلوکز مصرف می‌کنند، بنابراین برخی از دانشمندان این فرضیه را مطرح کردند که رژیم کتوژنیک یا محدودیت کالری ممکن است با کاهش میزان گلوکز موجود، رشد تومور را کند کند. با این حال، آزمایش‌های اولیه تیم MIT روی موش‌های مبتلا به تومور پانکراس نشان داد که محدودیت کالری تأثیر بسیار بیشتری بر رشد تومور نسبت به رژیم کتوژنیک دارد. بنابراین محققان مطمئن نیستند که آیا سطح گلوکز نقش مهمی در کاهش سرعت رشد سرطان دارد.

برای بررسی عمیق‌تر این مکانیسم، محققان رشد تومور و غلظت مواد مغذی را در موش‌های مبتلا به تومور پانکراس که از یک رژیم غذایی معمولی، کتوژنیک یا با کالری محدود تغذیه می‌شدند، تجزیه و تحلیل کردند. در بدن هر دو موش کتوژنیک و موش با کالری محدود، سطح گلوکز کاهش یافت. در موش‌های دارای کالری محدود، سطح لیپید نیز کاهش یافت، اما در موش‌هایی که رژیم کتوژنیک داشتند، این میزان افزایش یافت.

کمبود چربی رشد تومور را مختل می کند؛ زیرا سلول های سرطانی برای ساخت غشای سلولی خود به لیپید نیاز دارند. به طور معمول، زمانی که لیپیدها در بافت در دسترس نیستند، سلول ها می توانند خود را بسازند. به عنوان بخشی از این فرآیند، آن ها نیاز به حفظ تعادل مناسب اسیدهای چرب اشباع و غیراشباع دارند که به آنزیمی به نام استئاروئیل-کوآ دساتوراز (SCD) نیاز دارد. این آنزیم مسئول تبدیل اسیدهای چرب اشباع شده به اسیدهای چرب غیراشباع است.

هر دو رژیم غذایی با کالری محدود و کتوژنیک فعالیت SCD را کاهش می‌دهند؛ اما موش‌هایی که رژیم کتوژنیک داشتند، چربی‌های موجود در رژیم غذایی خود را داشتند، بنابراین نیازی به استفاده از SCD نداشتند. با این حال، موش‌هایی که از رژیم غذایی با کالری محدود استفاده می‌کردند، نمی‌توانستند اسیدهای چرب را از رژیم غذایی خود دریافت کنند یا اسیدهای چرب خود را تولید کنند. در این موش ها، رشد تومور به طور قابل توجهی در مقایسه با موش هایی که رژیم کتوژنیک داشتند، کاهش یافت.

محدودیت کالری نه تنها باعث گرسنگی تومورهای لیپید می شود، بلکه روندی را که به آن ها اجازه می دهد تا با آن سازگار شوند، مختل می کند. این ترکیب واقعاً به مهار رشد تومور کمک می کند.

اثرات رژیم غذایی

محققان علاوه بر تحقیقات خود در مورد موش، برخی از داده های انسانی را نیز مورد بررسی قرار دادند. این تیم با همکاری برایان ولپین، انکولوژیست در موسسه سرطان "Dana-Farber" و نویسنده مقاله، داده هایی را از یک مطالعه بزرگ جمع آوری کردند که به آن ها اجازه داد تا رابطه بین الگوهای غذایی و زمان بقا در بیماران سرطان پانکراس را تجزیه و تحلیل کنند. از آن مطالعه، محققان دریافتند که به نظر می‌رسد نوع چربی مصرف‌شده بر نحوه عملکرد بیمارانی که از رژیم غذایی کم قند پس از تشخیص سرطان لوزالمعده استفاده می‌کنند، تأثیر گذار است. اگرچه داده‌ها به اندازه کافی برای نتیجه‌گیری درباره تأثیر رژیم غذایی کامل نیستند.

اگرچه این مطالعه نشان داد که محدودیت کالری در موش ها اثرات مفیدی دارد، اما محققان می گویند که آن ها توصیه نمی کنند بیماران سرطانی از رژیم غذایی با کالری محدود پیروی کنند که حفظ آن دشوار است و می تواند عوارض جانبی مضری داشته باشد. با این حال، آن ها معتقدند که وابستگی سلول های سرطانی به در دسترس بودن اسیدهای چرب غیراشباع، می تواند برای تولید داروهایی که ممکن است به کند کردن رشد تومور کمک کند، مورد سوء استفاده قرار گیرد.

یکی از راهبردهای درمانی ممکن می تواند مهار آنزیم SCD باشد که توانایی سلول های تومور را برای تولید اسیدهای چرب غیراشباع قطع می کند.

لین می گوید: "هدف این مطالعات لزوما توصیه یک رژیم غذایی نیست، بلکه درک واقعی زیست شناسی زیربنایی سلول ها است. آن ها تا حدودی مکانیسم‌های عملکرد این رژیم‌ها را دریافته اند و این می‌تواند به ایده‌های منطقی در مورد چگونگی تقلید از آن موقعیت‌ها برای درمان سرطان، منجر شود."

منبع: www.scitechdaily.com