چندی پیش خبرهایی در مورد سریال ستایش گوشه و کنار مطرح شد، خبرهایی که اگر با دقت به بطنشان می رفتی رنگ و لعاب انتقاد داشت و سرآمدشان ماجرای گریم غیر حرفه ای ستایش سه بود که همین جا توسط خودمان هم به نقد گرفته شد و پیشتر حتی ماجراهایی در مورد ادامه داشتن سریال ستایش و کشیده شدن به ستاش شش هم مطرح بود که چندان هم دوراز ذهن نیست و بار دیگر شب گذشته خبری با این عنوان روی خروجی بسیاری از سایت های خبری رفت که ستایش پر بیننده ترین سریال بیست سال اخیر!

به گزارش گروه فرهنگی ایران زمین، به عقب که برگردیم، هنوز وارد دهه نود نشده بودیم که در میان موج مخاطبین شبکه های ماهواره ای و توجه مردم به امثال فارسی وان و جم و چه و چه و چه، ستایش یک با جذابیت های داستانی مخاطب پسند آن روزهای تلویزیون روی آنتن رفت و به یکی از مجموعه‏ های پر‌طرفدار تبدیل شد.

از همان روزها پیش از تولید ستایش، خود سریال با چالش هایی مواجه شده بود و ماجرا از این قرار بود که ایده اصلی چنین سریالی از جانب آرمان زرین‌کوب، تهیه‌کننده مجموعه شکل گرفت و در ادامه فراز و نشیب‏های فراوانی را طی کرد تا به مرحله اصلی تولید رسید.

ستایش داستان زندگی دخترکی از طبقه متوسط بود که وارد ماجرای عشقی با طاهر فردوس پسری از طبقه مرفه می‏شود و به طبع با مخالفت خانواده‌ به عقد هم در‌می‏آیند و بچه‌دار می‏شوند و زندگی خوشی دارند، تا طاهر با پاپوشی از سمت زن برادر خود تحت تعقیب قرار می‏گیرد و کشته و ستایش فراری می شود.

آن روزها،‌ به هر دلیلی از خوشبینانه ترین حالت که جذابیت های داستانی سریال و جاذبه های قصه و گره افکنی های خوب داستان گرفته تا بدترین حالتش که می تواند ضعف سیما در تولید سریال های سال های دورتر دهه هفتاد و هشتاد باشد،‌ ستایش مورد توجه مخاطب عام قرار گرفت و «افتاد» حشمت فردوس آن روزهای داستان ستایش، شد نقل زبان خیلی ها در کوچه و خیابان که البته به مرور زمان و به خصوص با ساخته شدن ستایش دو و موج انتقادهای آن روزها کهنه و به غبار زمان سپرده شد.

این زمزمه از همان زمانی که ستایش دو پخش شد، گوشه و کنار از زبان منتقدین حرفه ای تا مخاطب عام شنیده می شد و این ماجرا در حالی بود که تهیه‌کننده مجموعه از توانایی ساخت این سریال تا فصل پنج و شش هم سخن گفت.

بدین ترتیب ستایش دو شروع شد و بیست و چند سالی پس از فرار ستایش، او همراه دو فرزندش یک رستوران شمالی تاسیس کرد و دخترش می خواست ازدواج کند و پسرش سودای ثرمتمندی در سر داشت و کاملا اتفاقی به شکل رمان های دنباله دار زمان نوجوانی ما دهه شصتی ها که نیاز به گفتن نامشان نیست که اگر نام بیاوریم موج انتقادهاست که به سمتمان روانه می شود -که آی مقرضانه می گویی و به هر حال زمانی جامعه به امثال رمان های ف.ر و فلان و بهمان نیاز داشته نه رمان فاخر هم دوره اش- و خلاصه پسرک به همان منوال سر از ویلای حشمت فردوس در‌می‏آورد و پدربزرگ از همه جا بی خبر -لابد به رسم دیرین کتاب ها و مثل های ما که خون خون را می کشد- از او خوشش می‏آید و زن عموی بد ماجرا فلج شده و لابد جزای کار دیروزهایش را دیده و صابر به صورت پنهانی با زنی به نام پری سیما ارتباط دارد که قصد بالا کشیدن اموال حشمت فردوس را در سر می پروراند.

گره افکنی ماجرا اما از جایی آغاز می شود که ستایش متوجه می‏شود که برای عقد دخترکش حتما باید رضایت پدربزرگش باشد وگرنه عقد باطل است و ادامه انتقادهای حقوقی ماجرا به داستان که لابد خودتان می دانید.

همان روزهایی که فصل دو ستایش پخش شد، موج انتقادها روانه سریال شد که ماجرا ضعف داستانی دارد و من نگارنده هم یکی از همان هایی هستم که در همان زمره ام و خلاصه ماجرا آنقدر کش پیدا کرد و گوشه و کنار حتی به گوش رسید که رئیس وقت سازمان، خواستار تدوین دوباره هم شده بود که در مورد درست و غلط بودن این ماجرا هیچ بحثی در اینجا نداریم.

زمان گذشت و باز ستایش ها به فراموشی سپرده شدند و این فراموشی در برابر موفقیت فصل اول این سریال نشان از ایرادی داشت که کم کم با گذشت زمان به فراموشی سپرده می شد و باز هم زمان گذشت و سال گذشته دوباره سر و کله ستایش در خبرهای فرهنگی پیدا شد و خبر از ساخت سری سوم سریال دادند و این مساله آن روزها با این سوال همراه بود که آیا عدم موفقیت ستایش دو، سازندگان این سریال را به فکر اصلاح وا میدارد یا نه که سرانجام فصل سوم ستایش روی آنتن رفت و روی آنتن نرفته موج انتقادها به گریم بازیگران و بدتر از آن واکنش عوامل سریال به انتقادها کشیده و همه آن ها که خودتان می دانید و نیاز به بازگویی نیست.

حال که همه این ها را بازبینی کردیم، بر می گردیم به سرآغاز کلام و  خبری که دیروز مبنی بر پر مخاطب ترین سیما خواندم و آن قدر ذهن من را به خود مشغول کرد که قلم دست گرفتم و از خودم پرسیدم چه شد که ستایش سه پر مخاطب ترین شد و آیا به واقع در روزگاری که چه خوشمان بیاید، چه بدمان حال تلویزیون چندان خوب نیست و لااقل به گمان من جوان دهه شصتی جذابیت داستانی خاصی نیست تا دنبالش باشم و ذهنم را مشغول کند و بد ماجرا جایی است که صنعت سریال سازی دنیا آن قدر فعال است که گوشه کنار، جوانان کشور من را درگیر گره افکنی های خودش کرده و آخر ماجرا همین می شود که بسیاری از سریال های این روزها یا به ذائقه این ذهن ها خوش نمی آید و یا جنجال به پا می کند و یا همه آن چه خودتان می دانید و تکرارش عبث!

همه این ها را گفتم تا به اینجا برسم که قصدم از این یادداشت نه نقد ستایس که نقد داستان های این روزهای سریال های ماست که من مخاطب این روزها را دیگر راضی نمی کند و به گمان من ضعف داستانی و داستان پردازی بیش از هر چیزی رخ می نماید و چرایش، سوالی در ذهنم ایجاد می کند که دوست دارم، هم نسلان من بیشتر به آن فکر کنند و از خودشان بپرسند چه شد که ذائقه مان این چنین شد و چرا این همه ضعف داستانی همه جا دیده می شود و امید که با جواب این سوال راهی به سوی تغییر این ذائقه گشوده بشود.

نویسنده: مرجان میرزاعبداله