به گزارش پایگاه خبری و تحلیلی ایران زمین، کووید_19 ویروسی نوظهوری است از خانواده کرونا که در مقایسه با سایر هم‌خانواده‌های خود بسیار سریع انتقال می‌یابد. ازآنجاکه تاکنون دارویی جهت جلوگیری از ابتلا افراد به این ویروس یا دارویی برای درمان افراد مبتلا یافت نشده است، لذا تاکید سازمان بهداشت جهانی (WHO) و متخصصان بر جلوگیری از ابتلا به کووید_19 است که فقط با فاصله‌گذاری فیزیکی و رعایت اصول بهداشتی فردی و اجتماعی میسر می‌شود.

از سوی دیگر با توجه به توقف بسیاری از شرکت‌ها در سطح جهانی، موجی از نگرانی پیرامون مسائل اقتصادی به‌وجود آمده است. درحالی‌که کووید_19 مبدل به بزرگترین بحران هصر حاضر شده، نمی‌توان تاثیرات سوء ماسئل اقتصادی را نادیده گرفت. به همین دلیل، دولت روحانی تصمیم به اجرای طرح فاصله‌گذاری هوشمند گرفت که با انتقادات بسیاری مواجه شد. 

این درحالی‌ است که سازمان بهداشت جهانی (WHO) برای کشورهایی که در شرایط ایران هستند، توصیه به ادامه قرنطینه خانگی و فاصله‌گذاری فیزیکی می‌کند. در همین راستا سازمان نظام پزشکی ایران هشدارهای جدی درمورد اجرای طرح فاصله‌گذاری هوشمند داده‌اند.

سازمان نظام پزشکی ایران، بنا به رسالتی که قانون بر عهده‌اش نهاده است، وظیفه خود می‌داند روند اقدامات حوزه سلامت را که یک‌سوی آن جامعه پزشکی و سوی دیگر آن مردم قرار دارند را دائماً رصد کرده و پیگیر هدف والای سلامت مردم باشد.

این روزها کنترل و مدیریت ویروس کرونا در کشور می‌رود تا با سیاست «فاصله‌گذاری هوشمند» وارد فاز جدید خود شود و پر واضح است که انتظار نخبگان و قاطبه مردم آن باشد که هر سیاستی به کنترل مناسب‌تر و مدیریت مؤثرتر این بیماری انجامیده و دغدغه‌های مردمی و کارکنان بخش درمان را برای کارکرد مناسب‌تر کمتر نماید. اعتقاد ما بر آن است که مدل فاصله‌گذاری هوشمند نیاز به آموزش تمام پرسنل و افرادی دارد که از این مدل بهره‌مند می‌شوند و همچنین نیاز مبرم به آموزش مردمی دارد که با این شرایط مواجه خواهند شد و بدیهی است این مدل و هر مدل فاصله‌گذاری دیگر علاوه بر آموزش‌های فراگیر، نیاز به کنترل جدی، ابزار مشخص برای نظارت و اعمال محدودیت‌های لازم دارد.

از دیگر سو به این مهم نیز واقفیم که اگر چه راه‌اندازی فعالیت‌های اقتصادی هدف اصلی اعلام فاصله‌گذاری هوشمند بوده است ولی بدون در نظر گرفتن لوازم علمی و اجرایی، زحمات گذشته همه مردم و مسئولین و کادر پزشکی به هدر رفته و تهدیدهای جدی در مورد اوج گرفتن مجدد بیماری پیش‌رو خواهد بود.

در ارزیابی‌های علمی و اپیدمیولوژیک، اجرای این مدل وقتی ممکن و مفید است که تعداد و آمار واقعی مبتلایان به حدی کم باشد که قابل رصد و ارزیابی نه تنها افراد، بلکه خانواده‌ها با تست‌های دقیق آزمایشگاهی و کنترل فعال موارد، میسر باشد.

بدیهی است با توجه به موارد فوق‌الذکر برای همه کشور و شهرهای مختلف نمی‌توان نسخه واحدی نوشت. ارائه یک دستورالعمل برای همه شهرهای کشور، بدون توجه به تفاوت شیوع و آمار واقعی مبتلایان و لوازم نظارتی، ضروری و دقیق امکان افزایش و تسری بیماری را در همه شهرها افزایش خواهد داد.