هفته ای که گذشت، انتشار بخش هایی از سخنرانی حجت الاسلام پناهیان، در مورد شفافیت آرای نمایندگان مجلس شورای اسلامی، بحث و حدیث های بسیاری به بار آورد و موضع گیری بسیاری از افراد به خصوص نمایندگان مجلس را به دنبال داشت.

به گزارش گروه سیاسی ایران زمین، روزهای آغازین محرم امسال بخش هایی از صحبت های اخیر حجت الاسلام علیرضا پناهیان حاشیه ساز شد و توجه بسیاری از افراد را به مساله شفافیت آرای نمایندگان در اعتراض به عدم رای منفی برای تصویب طرح شفافیت عملکرد نمایندگان جلب کرد.

ماجرا از یک سخنرانی شروع شد، سخنرانی ای که در بخش هایی از آن با صراحت گفته شد: آی مجلس شورای اسلامی، چه کسی به شما حق داده که شفاف رأی ندهید و شفاف رأی‌دادن را تفتیش عقائد بدانید؟ بگویید چه چیزی را دارید از ملت پنهان می‌کنید و ...

بعد از انتشار این صحبت ها ماجرا رسانه ای شد و بسیاری از رسانه ها با طیف فکری متفاوت نسبت به این موضوع واکنش های مثبت و منفی بسیاری نشان دادند و در این میان برخی این سخنرانی را فحاشی به جمهوریت و اهانت به اصل نظام انگاشتند و برخی دیگر اما منابر و هیات حسینی را فریاد کاستی‌ها و بی‌عدالتی‌ها دانستند و این جنجال را عواقب مخالفت با شفافیت آرای نمایندگان دانستند.

هرچند سخنان پناهیان با همراهی چند خبرگزاری اصولگرا دنبال شد اما نمایندگان مجلس اعم از اصولگرا و اصلاح‌طلب خود را همراه او ندانستند و این صحبت‌ها را مصداق توهین به خانه ملت نامیدند و جدای از ادبیات توهین‌آمیز پناهیان، اطلاعات او در مورد عدم تصویب طرح شفافیت آرای نمایندگان در مجلس را هم ناصحیح خواندند.

اسدالله عباسی در این مورد گفت: فرد توهین کننده به مجلس مفهوم دو فوریت را نمی شناسد و محمدعلی پورمختار تعرّض یک سخنران به مجلس را غیر قابل قبول دانست، به عقیده نانواکناری، بی اطلاعی از مفهوم دو فوریت، زمینه ساز توهین یک سخنران شد و به گفته کولیوند، رهبر انقلاب حتما از هتاکی به قوای نظام آزرده می شوند.

محمدحسین فرهنگی، بیانات سخنران مشهور را ضد شفافیت دانست و جعفرزاده ایمن آبادی عنوان کرد که سخنران هتاک معنای  دو  فوریت را نمی داند. 

یحیی کمالی پور، خواستار برخورد قضایی با سخنران هتاک شد و محمدرضا امیرحسنخانی، پناهیان را جوگیردانست. نادر قاضی پور، توهین به مجلس را توهین به تمام اقوام و ملت ایران عنوان کرد و در نهایت سخنگوی هیئت‌رئیسه مجلس شورای اسلامی آخرین روند بررسی طرح شفافیت آراء نمایندگان مجلس در پارلمان را تشریح کرد.

اسدالله عباسی سخنگوی هیئت‌رئیسه مجلس شورای اسلامی، با اشاره به رد دو فوریت طرح شفافیت آراء نمایندگان مجلس، گفت: بر اساس آیین‌نامه داخلی قوه‌ مقننه، اصل بر این است که طرح‌ها و لوایح به‌صورت عادی در جلسه علنی بررسی شوند و نمایندگان تنها زمانی به یک یا دو فوریت یک طرح یا لایحه رأی می‌دهند که جلوگیری از وقوع خسارت احتمالی و فوت فرصت ضرورت داشته باشد.

اما ماجرا از چه قرار است و طرح شفافیت آرای  نمایندگان چیست؟

اگر بخواهیم به صورت کلی در این مورد بگوییم، سوم شهریور سال جاری بود که برای دومین بار در یک سال گذشته در جلسه علنی مجلس طرحی با عنوان طرح شفافیت عملکرد نمایندگان مطرح شد.

طرحی که بر اساس آن تمامی آرای نمایندگان در مجلس به علاوه آمار حضور و غیابشان در جلسات، مرخصی‌ها، مأموریت‌ها، سفرها و دیگر فعالیت‌های آنان به صورت شفاف در اختیار عموم قرار می گرفت و دو فوریت آن با مخالفت نمایندگان رأی نیاورد.

بر اساس گزارشی در روزنامه شرق با تیتر شفافیت رأی در محاصره نزاع‌های سیاسی نوشت: شفافیت آرای نمایندگان را ابتدا اصلاح‌طلبان مجلس در قالب طرحی ارایه کردند. محمدجواد فتحی، عضو کمیسیون حقوقی، طراح این طرح بود. اصولگرایان اما درست در آستانه رأی‌گیری لوایح مرتبط با FATF سعی کردند پرچم‌دار شفافیت رأی شوند. به همین دلیل به سرعت طرحی را ارائه کردند که با طرح امیدی‌ها تلفیق شد؛ اما نتوانست رأی مجلس را بگیرد؛ چراکه نماینده‌ها اعتقاد داشتند شفافیت آرا در این مقطع اهداف سیاسی را دنبال می‌کند.

منصفانه و به دور از هر جهت گیری فکری که این ماجرا بنگریم، اصل جریان شفافیت ماجرای بدی نیست، طرحی در مجلس به راه افتاده مبنی بر اینکه آرای نمایندگان به صورت شفاف به مردم عرضه شود.

اینکه کدام نماینده به چه طرح هایی رای مثبت به چه طرح هایی رای منفی و به چه طرح هایی اصلا رای نداده است. اینکه نماینده شهر چقدر در مجلس فعال بوده است و این فعالیت در چه راستایی بوده است و به طبع اگر سسیتم دارای شفافیت باشد دیگر کمتر کسی جرات می کند فساد دستگاه خود را گردن کس دیگر بیندازد و قطعا طرح شفافیت آرای نمایندگان به خودی خود یک قدم بلند است.

اما همین طرح اما و اگرهایی دارد که بسیار در مورد آن بحث کرده اند و هدف ما بحث در مورد موافقت یا مخالفت با اصل طرح نیست و بحثمان مطرح کردن آن در افکار عمومی با این ادبیات است که به واقع ادبیات درستی نیست و خود نشانگر جهتگیری خاص فکری ست و این گونه است که جنجال آفرین می شود و بیشتر سر زبان ها می افتد.

نویسنده: مرجان میرزاعبداله