پایگاه خبری و تحلیلی ایران زمین - هنر مندان و ورزشکاران یا به عبارت امروزی سلبریتی ها در تمامی جوامع دارای نقش اجتماعی خاصی هستند. این نقش وقتی پررنگ تر و مهم تر می شود که آن ها بجز معروفیت دارای محبوبیت و مقبولیت هم در بین افراد جامعه باشند. به عبارت بهتر آدم های معروف اگر نقطه تاریکی در گذشته خودشان نداشته باشند، وقتی در بزنگاه های حساس، دست به کاری بزنند که هیچ نوع منافع مالی برایشان نداشته و خیرخواهانه و انسان دوستانه تلقی شود، می توانند به فردی محبوب تبدیل شوند. البته فاکتور های  مهم دیگری هم وجود دارند اما بدلیل اینکه موضوع این مطلب اهمیت نوع رفتار و نگاه این افراد به انسان هاست، فعلا به آن ها کاری نداریم.

 در طول تاریخ کشورمان، آدمهای زیادی در زمینه های متفاوت  به معروفیت رسیدند  اما فقط تعدادی از ان ها  نامشان همیشه بر سر زبانها مانده و بقیه در گذر تاریخ گم شدند. برای مثال تاریخ ورزش کشتی کشورمان پر از قهرمانان و مدال آوران زیادی است اما فقط غلامرضا تختی است که نامش همیشه در قلب مردم این کشور البته به دلیل خصوصیات اخلاقی اش می ماند.

اما آنچه که سبب نگارش این مطلب شد، عملکرد تعدادی از خوانندگان ایرانی به اصطلاح لس آنجلسی است که چه بخواهیم چه نخواهیم دارای محبوبیت بوده و به دلیل ایرانی بودن مجبور به حفظ حرمت هموطنان خودشان هستند.

بروز بیماری ویروسی کرونا در چین و شیوع سریع آن در خیلی از کشورها ، دنیا را در ترس و التهاب شدیدی فرو برده و جدا از  تلفات جانی، سبب تعطیلی بیشتر فعالیت های اقتصادی، اجتماعی و آموزشی در بسیاری از کشورها شد. کشور ما نیز در شرایطی وارد این بحران شد که بارها شاهد تاکید مسئولان بر عدم وجود این بیماری بودیم. اما به یکباره در اوج بی خیالی بعضی ها خبر بروز این بیماری در قم متتشر شد و در مدتی بسیار کوتاه به تمامی استان ها سرایت کرد تا جایی که ایران به عنوان دومین کشور بعد از چین دارای بیشترین تلفات و تعداد مبتلایان با توجه به سرعت انتقال شناخته شده و بیشتر از 8 کشور نیز از طریق هموطنان ما به این ویروس آلوده شدند.

این وضعیت و ترس و التهاب ناشی از شیوع ویروس کووید 19در شرایطی ایجاد شد که کشورمان به واسطه تحریم های ضد انسانی آمریکا زیر فشار شدید تورم و گرانی بود و با شیوع بیماری ویروس کرونا  شدیدتر نیز شد. اما درست در چنین شرایطی که تقریبا تمامی مردم کشور با آن درگیر هستند، هفت خواننده ایرانی در عین  بی تفاوتی به حال و اوضاع مردم کشورشان درسومین دوره جشنواره هنری طنطوره که در شهر ال علا واقع در شمال غربی عربستان سعودی برگزار شد، شرکت کرده و برای ولیعهد عربستان یعنی محمد بن سلطان کسی که تمام دنیا او را به عنوان قاتل اصلی جمال قاشقچی روزنامه نگاری که در سفارت عربستان کشته شده و جسدش تکه تکه شد، می شناسند، هنر نمائی کردند.

واقعا برایمان عجیب بود که چطور یک انسان می تواند اینقدر بی تفاوت باشد. نفس برگزاری کنسرت آنهم در چنین اوضاعی و داستانهایی که همه کم و بیش می دانیم یک طرف و آواز خواندن در مقابل محمد بن سلمان هم یک طرف. یعنی این 7 نفر و یا مدیر برنامه هایشان نمی توانستند بفهمند که شرایط کنونی ایران، برای این کار مناسب نیست. مردم  انتظار ندارند وقتی کل ملت عزادارکشته شدگان مراسم سردار سلیمانی در کرمان، جان باختگان سقوط هواپیمای مسافربری اوکراین و کشته شدگان مبتلا به ویروس کووید 19 هستند و فضای پر التهابی بر کشورمان حاکم شده، چند خواننده ایرانی بی تفاوت، در عربستان برای محمد بن سلمان هنر نمایی کنند. واقعا چه توجیهی برای این کارشان دارند؟

 جیم کری هنرپیشه آمریکایی بعد از حمله عربستان به اتوبوس دانش آموزان یمنی در صفحه توئیترش نوشت:

40 کودک بیگناه در یک اتوبوس در یمن کشته شدند. متحد ما، موشک ما، جنایت ما

اسکارلت یوهانسون هنرپیشه سرشناس آمریکایی که پنج بار نامزد دریافت جایزه گلدن گلوب شده، به خاطر مردم یمن از بازی در فیلمی که با سرمایه گذاری محمد بن سلمان ولیعهد عربستان تولید می شد، چشم‌پوشی کرد و گفت: تحت هیچ شرایطی بازی در فیلمی که تهیه کننده اش، این مرد است را قبول نمی کنم. او آتش جنگ در یمن را شعله ور کرده و سبب زندانی و کشته شدن کودکان و زنان می شود.

براستی این 7 نفر که خودشان را خاک پای مردم ایران می دانند با چه تفکر و منطقی و در عین بی تفاوتی به اوضاع هموطنانشان به کشوری که همواره مشکلات زیادی برای ایرانی ها ایجاد کرده، رفته ودر جشنواره ای که قیمت بلیط خوانندگان خارجی 800 ریال و خوانندگان ایرانی 300 ریال است، می خوانند: دنیایی که بمب و موشک نمی سازه    موشک رو خواب کودک نمیندازه

جیم کری جمله ای به این مضمون دارد: هرچه بیشتر به بعضی آدمها نگاه می کنم و آنها را بهتر  می شناسم، بیشتر درک  می کنم چرا خداوند به نوح گفت: اول حیوانات را نجات بده