به گزارش پایگاه خبری و تحلیلی ایران زمین و به نقل از مهر، مشکلات خواب نوزاد در سال اول تولد ممکن است بر رشد هیپوکامپ مغز تأثیر گذاشته و نشانه اولیه پیش از تشخیص بیماری اوتیسم باشد.

اوتیسم یا درخودماندگی، نوعی اختلال رشدی (از نوع روابط اجتماعی) است که با رفتارهای ارتباطی و کلامی غیرطبیعی مشخص می‌شود. علائم این اختلال تا پیش از سه‌سالگی بروز می‌کند و علّت اصلی آن هنوز ناشناخته است. به کسانی که این اختلال را دارند اوتیستیک یا درخودمانده گفته می‌شود. 

این اختلال در پسران شایع‌تر از دختران است. وضعیت اقتصادی، اجتماعی، سبک زندگی و سطح تحصیلات والدین نقشی در بروز اوتیسم ندارد. این اختلال بر رشد طبیعی مغز در حیطه تعاملات اجتماعی و مهارت‌های ارتباطی تأثیر می‌گذارد. 

کودکان و بزرگسالان مبتلا به اوتیسم، در ارتباطات کلامی و غیر کلامی، تعاملات اجتماعی و فعالیت‌های مربوط به بازی، مشکل دارند. این اختلال، ارتباط با دیگران و دنیای خارج را برای آنان دشوار می‌سازد.

محققان در مطالعه ۴۰۰ نوزاد ۶ تا ۱۲ ماه دریافتند نوزادان مبتلا به اوتیسم بیشتر با احتمال تجربه اختلال خواب مواجه بودند.

«کیت مک‌دافی»، سرپرست تیم تحقیق از مرکز اوتیسم دانشگاه واشنگتن، در این باره می‌گوید: «هیپوکامپ در یادگیری و حافظه نقش اساسی دارد و تغییر در اندازه هیپوکامپ با بدخوابی در بزرگسال و کودکان بزرگ‌تر مرتبط است.»

به گفته محققان، ۸۰ درصد کودکان مبتلا به اوتیسم دارای مشکلات خواب هستند.

مک‌دافی در ادامه می‌افزاید: «هنوز زود است که بگوییم با الگوی خواب می‌توان بیماری اوتیسم را پیش بینی کرد.»

به گفته محققان، این احتمال وجود دارد که مؤلفه بیولوژیکی دخیل در مشکلات خواب در کودکان مبتلا به اوتیسم وجود داشته باشد.

محققان با انجام اسکن مکرر MRI از مغز نوزادان دریافتند مشکلات خواب بسیار در بین نوزادان تشخیص داده شده به بیماری اوتیسم و همچنین هیپوکامپ بزرگ‌تر شایع بود.

محققان بر انجام تحقیقات بیشتر در این زمینه تاکید دارند.